از عشق سخن گفتم شاید که شوی رامم

 
صبرم به سر آوری کی روا کنی کامم
.
لعل لبت ای ساقی همچو باده ناب است
لب نهادمت بر لب شاید که شوی جامم...
.
هر بار ترا دیدم سیل اشک امانم برد
شاید که همای تو پرواز کند بامم
.
ای که خاطرت با ما شمشیر به کین دارد
کشتنم روا نبود اکنون که در دامم
.
مجنون بشد شهره چون عاشق لیلا شد
زین پس همه عشاق تعظیم کنند نامم
.
شیدای تو چون گشتم خاک رهم کردی
حورشید عالم تاب کی سحر کنی شامم
.
فردا که از جسمم مشت خاک بجا ماند
آهوی ختن شاید آنروز شوی رامم
.
یک شبی تو ار آیی یزم ما بیارایی
تا شفق دمد بینی پرداحته ام وامم
.
عاقبت شبی شاید ان دلت به رحم آید
گر نظر کنی بر ما جان نباشدش گامم
.
یلدا که نزدیک است گر توام کنی مهمان
پحنه میشوم آنشب هر چند کنون خامم