تمام خلقت یک بیت ونیم است

  شبی پیش از ورود ما به این دشت

زمین آهسته گرد خویش می گشت



غذای قدسیان نور و شکر بود

خیال آسمان آسوده تر بود



نه دیوی تا ببیند مردمی را

نه دستی تا بچیند گندمی را



نه بادی تا بلرزد برگ بیدی

نه مرگی تا به خاک افتد امیدی



زمین از گیرودار آدم آزاد

خدا ناگه به فکر خلقت افتاد



گلی برداشت چرخ از هم برآمد

در او یک دم دمید آدم در آمد



سپس آدم دمیدن را که آموخت

نی ای برداشت یک دم زد جهان سوخت

**

ببین پس بی جهت هٍی می شوی مست

تمام خلقتت یک بیت و نیم است